Grzejący fundament

Giętkie rury z tworzywa są sprzedawane w zwojach o różnej długości. Trzeba ją dobrać tak, żeby w podłodze nie było połączeń

To rodzaj ogrzewania podłogowego, w którym nośnikiem ciepła jest powietrze przepływające przez blaszane kanały zatopione w płycie fundamentowej.

Kanały tworzą zamknięte pętle, każda z nich przechodzi przez agregat. Jego nagrzewnice (wodne albo elektryczne) ogrzewają powietrze do temperatury 28°C, a wentylator wymusza cyrkulację w kanałach. Jeden agregat obsługuje kilka pętli. Do ogrzewania domu o dużej powierzchni potrzeba co najmniej dwóch agregatów (moc jednej nagrzewnicy wodnej to maksymalnie 4,5 kW, a elektrycznej 1000 lub 1500 W). Każda pętla może mieć osobny termostat, dzięki czemu w ogrzewanych przez nie pomieszczeniach można utrzymywać różną temperaturę.
Płyta fundamentowa z zatopionymi w niej kanałami, w których krąży ciepłe powietrze, ogrzewa dom od spodu. Jest czymś w rodzaju grzejnika o dużej powierzchni, ale niewysokiej, a więc korzystnej dla organizmu człowieka temperaturze. Ma dużą bezwładność cieplną. Po rozgrzaniu przez kilka godzin jest ciepła. Mając nagrzewnice elektryczne, można więc korzystać z tańszej, tak zwanej drugiej taryfy. Płyta będzie się nagrzewała w nocy, a w dzień oddawała zakumulowane ciepło. To umożliwi tańszą eksploatację. Fundament grzewczy najlepiej się sprawdza w domach parterowych, chociaż jego zwolennicy zapewniają, że ciepłe powietrze, jeśli tylko będzie miało możliwość swobodnego przepływu (na przykład otwartą przestrzeń nad salonem i antresolę), ogrzeje także pomieszczenia na wyższej kondygnacji. Na wszelki wypadek na piętrze należy jednak zainstalować dodatkowe urządzenia grzewcze, choćby na wypadek dużych mrozów.